Algemeene Schippers vereeniging

Toen het overal crisis was in de binnenvaart, gold dat niet voor Frankrijk. Alle 22 vertegenwoordigers van de Franse bond het CNBA hadden zich immers unaniem uitgesproken: geen crisis in Frankrijk. Kwade tongen beweren dat dit ingegeven was uit angst dat de Franse vloot een sloopronde niet zou overleven. Maar als je weken in het zuiden wacht op een reisje weet je wel beter. Als er sporadisch een vrachtschip rondvaart wordt er druk gezwaaid, we zijn blij een ‘buurman’ te zien. In deze omstandigheden was het een mooie bijkomstigheid dat juist de VNF schepen van werk voorzag. Er moest damwand geplaatst worden in het kanaal van Rhône naar Sète . Wel was er een krappe losdatum. Het kon allemaal nèt, behalve voor dat ene schip. Die is 5.09 meter breed en aangezien de sluizen in de Vogezen door diezelfde VNF niet onderhouden worden mocht je daar opeens maar met een maximale breedte van 5.08 meter door. En ze zijn streng, dus dat betekent voor een schip dat er al 50 jaar vaart opeens dagen omvaren en vele sluizen extra doen. Extra vervelend vanwege de losdatum. Maar waar al die haast nu goed voor was? Geen idee want weken later lag die stapel damwand er nog net zo op de losplaats.

Na weken leeg gelegen te hebben in het zuiden van Frankrijk konden we dus in Mertert (Luxemburg) laden voor Frontignan, het uiterste zuiden van Frankrijk. De plek waar de beroemde muscaatwijn vandaan komt. De plek waar het kanaal van de Rhône naar Sète tussen de lagunes door loopt, waardoor je vlak langs de zilverreigers en de flamingo’s vaart. Van bovenaf is het een vreemd gezicht. Overal water en dwars door dat water een rechte lijn gekaderd door aan weerskanten een smalle dijk. Zo smal dat hij op sommige plekken inmiddels helemaal verdwenen is en het meer doorloopt in het kanaal. De winden die hier plotsklaps in alle hevigheid los kunnen barsten doen hun werk goed. Op die plek dus wil men de oevers beschermen en brengen wij de door de VNF bestelde damwand. 4 weken duurde het voor we konden laden, nog eens 2 weken duurde het voor we (op tijd) op de losplaats waren. 4 keer hebben we tussendoor gebeld en gezegd waar we waren en wanneer we er zouden zijn. Dus je zou zeggen dat iedereen wel wist dat we eraan kwamen. Vrijdagmiddag waren we er, zoals we gezegd hadden, maandag zou er gelost worden, maar dat liep even anders.

Aangekomen op onze losplek in Frontignan maakten we vast aan de enige palen die er stonden, vlak voor de brug. met een mooi bord erbij “alleen voor beroepsvaart”. Tjongejonge, dat maak je niet vaak mee. Zo’n mooie plek met uitzicht op zee en dan ook nog goed vast kunnen maken en….het mag warempel!

Maandagochtend verscheen de kraan via het smalle weggetje samen met vele auto’s. Er werd opengelegd, personeel kwam in het ruim om de damwandplanken in de hijsbanden te bevestigen. En net op het moment dat de eerste hijs damwandplanken eruit zou gaan komt er een autootje aangescheurd. Grote stofwolken benadrukte zijn snelheid. Nee, nee we moesten hier niet lossen, dat moest net door de brug. Maar hoe dan? Daar kun je nergens vastmaken. Nee, die palen moesten nog even geslagen worden. Wat? Hadden ze daar geen tijd voor gehad? En had niemand ons dat even kunnen vertellen, of de losploeg? En dus: weer dichtgelegd, mast weer naar beneden, door de brug gevaren, gewacht tot de palen geslagen waren (wat kan dat opeens snel!!) lange-afstandtouwgooien, gedemonstreerd, mast weer omhoog, weer opengelegd, via een plank nog net gelukt om de losploeg aan boord te krijgen (we lagen nu bijna in het midden van het kanaal op de stenen)en eindelijk gelost. Uren heeft de losploeg inclusief kraan daar nutteloos gestaan Ik ben benieuwd wat dat de VNF (en dus de schipper) gekost heeft.